Afgelopen zaterdag waren wij als ambassadeurs van Stichting Opkikker uitgenodigd om naar Koningin Julianatoren te komen. We zijn (weer) een hele dag in de watten gelegd en het ontbrak ons aan niets: koffie, thee, taart, frietjes, chippies, drinken… alles was er èn al geregeld. We hoefden het maar te halen. 

Er waren 400 (!) gezinnen namens Opkikker en dat bleef natuurlijk niet onopgemerkt voor het ‘gewone’ publiek. De hoeveelheid hulpmiddelen en rolstoelen was zacht gezegd opvallend, in allerlei vormen en maten. De helmen vielen mee, met Nien erbij slechts drie gespot. 😉

Zulke dagen zijn ook confronterend

Het besef dat AL die gezinnen dus (ook) te maken hebben met een ziekte, aandoening, beperking of wat dan ook. Al die gezinnen dragen Zorg met een grote Z. De een heel duidelijk, de ander veel minder zichtbaar, maar stuk voor stuk is dat wat ze doen: zorgen. Voor elkaar en met elkaar. 

Bij de lunch zaten er vier mensen achter mij. Een moeder, dochter en kleindochter kon ik opmaken uit het gesprek. Ik kon nog niet ontdekken hoe degene in de rolstoel, afhankelijk van sondevoeding, hierbij hoorde. Later zag ik ze weer, in de rij bij de achtbaan (#firsttimer voor mij en blij dat ik voorlopig niet meer hoef! :P). De man die bij de achtbaan stond, deed dat allemaal zo liefdevol en met plezier. Iedereen wachtte geduldig, zodat eerst mensen in/uit een rolstoel geholpen werden de achtbaan in. Zo hielp hij ook degene uit de rolstoel die ik eerder zag bij de lunch. Hij vroeg aan de moeder: ‘Hoe oud is ze, als ik vragen mag?’. ‘Ze is 26 en dat is haar zus.’ 

Mijn adem stokte even.

In een splitsecond ging ik fastforward 20 jaar: Nina 26, mogelijk ook zo in een rolstoel en nog steeds afhankelijk van mij voor zorg. Zoë die dan misschien wel mee is met haar eigen kind, want haar leven gaat gewoon door. Het zou gewoon zomaar kunnen… Dat bedoel ik, best confronterend die dagen. 

En tegelijkertijd, zo fantastisch! Hoe iedereen aan het genieten was, op zijn of haar eigen manier. Bij ons: Zoë stralend van attractie naar attractie, Nien om zich heen kijkend en soms ook mee ergens in en ik om me heen kijkend vol trots. Trots op al die mensen die er zijn, die blijven staan met alles wat er speelt en nu even een dag plezier kunnen hebben. 

Trots dat we ambassadeur mogen zijn

Mocht je het gemist hebben 😉 ik ben dus vet trots op ons ambassadeurschap voor Stichting Opkikker. Zeker na weer zo’n mooie dag ontvangen te hebben, is het fijn om iets (terug) te doen. Niet alleen door telefoons en lege flessen in te zamelen of chocoladeletters te verkopen, maar om ècht in actie te komen: 

Zoë en ik gaan namens Opkikker meedoen aan Mud Masters 2024!

We hebben als team ‘De modderige leeuwinnen‘ al een waanzinnig bedrag ingezameld, maar op het totale doel van Mud Masters + Opkikker zijn we er nog lang niet. Je voelt het al aankomen… We kunnen jouw hulp goed gebruiken! Er zijn twee opties:

1. Jij blijft gewoon lekker op de bank zitten terwijl wij door de modder banjeren en support ons door hier een donatie achter te laten. #dankdankdank

2. Je hebt 9 juni a.s. nog niets te doen en komt, net als Zoë’s vriendinnetje Quinn en haar vader Wouter, meedoen! Er zijn nog plekken vrij, dus join the Opkikker-team… Zelf, met je vrienden of je collega’s, bij ons in het team, all is good! (Als je mee komt doen, wel effe minimaal € 200,- p.p. doneren of bij elkaar verzamelen voor je startbewijs, t-shirt èn verrassing, hè?! Liefst nog een beetje meer. 😛 #eenbrutaalmensheeftdehalvewereld zeggen ze dan toch?)

Want weet je, voor elk gezin dat met een ziekte, aandoening of beperking te maken heeft, is zo’n Opkikkerdag echt een heel groot cadeau. Ik weet het uit ervaring. Stichting Opkikker krijgt géén subsidies en is volledig afhankelijk van samenwerkingen en donateurs. Maak jij dat mede mogelijk? Een hele dikke vette dankjewel!

PS. Dit was een van de vele spandoeken die door heel Julianatoren opgehangen waren. De quote hierop vat voor mij precies samen waar Opkikker zo sterk in is: zij bedanken òns dat zij ons in het zonnetje mogen zetten. Ik bedoel.. huh?! Het is toch andersom? Wij hebben HEN te bedanken dat ze ons in het zonnetje zetten. Behalve de vrijwilligers knuffelen, kunnen we hen bedanken met geld. Zodat ze nog heel veel meer van die mooie Opkikkerdagen kunnen organiseren. En echt: alle beetjes helpen.