Ken je dat, dat er opeens iets heel duidelijk wordt? Voor jezelf. Over jezelf. Soms gespiegeld door een ander. Soms omdat er iets gebeurt waardoor je even afstand neemt en dingen anders bekijkt. Ik had dat ook.

De afgelopen weken vond ik best zwaar. Ik voelde me zo-zo en zat er op z’n zachtst gezegd niet lekker in. Onderhuids speelde er van alles. Ik merkte op dat ik nogal vaak zei:

Het klopt gewoon niet!

hoofd & hart

Ik heb een nogal grote radar voor oneerlijkheid en een goede intuïtie. Dat eerste is vooral een proces in m’n hoofd, van m’n gedachtes. Hard en mannelijk. Het gaat over grenzen stellen. De barricade op gaan. Vechten tégen. 

Die intuïtie is veel fijner afgestemd. Is vrouwelijker, subtieler, zachter. Meer een fluisterende stem (heb ik trouwens echt moeten leren om die te kunnen horen – and still). Het gaat over de dingen die níet gezegd worden of duidelijk te zien zijn. Het gaat over gevoel. Het is een veel zachtere kracht.

Beiden zijn fijn èn nodig. Om van het uiterste van denken en van het uiterste van voelen in het midden uit te komen.

blijven hangen

Opeens besefte ik me: ik blijf hangen in het verhaal. Ik had een duidelijke punt gezet achter de zin: Het klopt gewoon niet. Punt. Tja, daarmee maakte ik het een feit. Zat ik vast in het verhaal. Zonk ik mee naar de bodem.

Wat ik vergat te doen is om een vraag te stellen. Want ik kan wel een punt zetten – dat is soms ook precies wat nodig is – maar wel om daarná nog een vraag te stellen. Want door simpelweg het stellen van een vraag, ga je niet meer met het verhaal mee. Verdrink je niet, maar begin je weer te zwemmen. Je neemt de regie. Van slachtofferschap en de ‘schuld’ buiten mezelf leggen, naar ownership. Zien: dit is de situatie, die kan ik (soms) niet veranderen en dus:

Hoe ga ik hiermee om?

Alleen al die vraag stellen, veranderde alles. Het gaf me weer moed en kracht om door te gaan. Om MIJN leven te léven. Om wèl die duidelijke grens te stellen en daar vervolgstappen op te zetten. Zelfs al zijn die spannend en buiten mijn comfortzone. De regie van mijn leven ligt niet in de situatie of in de handen van iemand anders. Het ligt bij mijzelf. Was ik even vergeten.

En ja… soms gebeuren er dingen waar je best zonder had gekund, maar hee: IK kies hoe ik ermee omga. Niet die ander. Niet die situatie. En dus zei ik liefdevol tegen mezelf: Het klopt dus niet voor mij. Wat heb ik nodig? Wat kan ik wèl doen? Is er iemand die me hierbij kan helpen?

Opeens voelde ik weer een vonkje. Ging het vuur in mij weer aan. En weet ik: IK zit achter het stuur. Wie en wat er instapt, ik zie het allemaal wel, want ik heb niet alles in de hand. Ik bepaal wél wanneer we stoppen en er iets of iemand uit mag stappen en ook de route is aan mij. Zelfs wanneer er opeens een detour blijkt te zijn.