Op deze dag, vijftien (!) jaar geleden, zag ik een toekomst voor me. Samen. Ik stond stralend in een prachtige jurk naast hem. Zei volmondig ‘Ja’. Vertrouwde erop dat alles ‘goed zou komen’. Dat deed het, maar absoluut niet hoe ik verwachtte: twee jaar later stapte ik alleen in een vliegtuig. Het huwelijk had het niet gered. Ik ging zes weken naar een vriendin in Indonesië. Op adem komen, samen reizen en weer op zoek naar mezelf. Ergens was ik haar kwijtgeraakt. 

een nieuw toekomstbeeld

Bij terugkomst was daar al snel een andere lieve man. Bouwden we langzaam een leven samen op. Kwam er een nieuw toekomstbeeld… Met kindjes – al moest hij in het begin nog even wennen aan dat idee. 😉 Na een paar jaar kwam daar meisje 1 en binnen twee jaar meisje 2. En ook toen moest het beeld van de toekomst weer bijgesteld worden. Geen ‘gewoon’ gezin, maar een gezin met een zorg intensief meisje. Terug naar ‘dag-voor-dag’ en NU, in plaats van een vijf-jaren-plan en vooruit. We deden het allemaal. Deden het samen. Ook nu vertrouwde ik er weer op dat alles goed zou komen. Of sterker nog: ik voelde dat het goed was. Hoe dan ook. Een soort oer-vertrouwen. 

Dat vertrouwen had ik het afgelopen jaar hard nodig, want ook nu werd ik weer gevraagd om mijn beeld van de toekomst bij te stellen. (Soms vraag ik me af waarom ik überhaupt zo’n beeld maak ;P). Hij durfde namelijk heel eerlijk te zijn en zette daarmee onze wereld op z’n kop. Na weken strugglen werd duidelijk: ook wij gaan niet meer samen de toekomst in. Althans, niet meer als stel, natuurlijk wèl (altijd!) als ouders van de meisjes.

dit soort life-changing events maken nogal wat los.

Het laat zien wat niet meer werkt, niet meer klopt, niet meer past. Het haalt donker èn licht naar boven. Verstoppertje spelen werkt niet. Althans, niet voor mij. En zo ontdekte ik dat ik ook nu mezelf stiekem weer kwijtgeraakt was. Mij meer heb aangepast dan goed voor me is. Altijd met het grotere doel van SAMEN voor ogen. Family life. Een plausibele reden. Toch?

Dat vraag ik me nu oprecht af. Want is het ècht een goed idee om (delen van jezelf) opzij te zetten voor een ander? Soms misschien wel ja… voor een bepaalde periode. Of voor een bepaald doel. Maar wanneer het een gewoonte wordt, iets structureels, dan is er eigenlijk ook structureel iets mis. Zeg ik nu. Aldoende leert men 😉 

Want kijk me nu… op 3 juni nog altijd terugdenkend aan die specifieke dag in 2009. Terugkijkend naar alle drie mijn lange relaties. Aan die drie mannen. En waar ze me gebracht hebben. Een plek dichterbij mezelf. Finally. 

Dus eigenlijk is dit misschien wel een ode aan hen. Aan de liefde. Aan de curveballs van het leven. Het leven zelf. Want telkens weer brengt het me dichterbij mij. Steeds een beetje meer. Steeds een beetje dieper. Thuis bij mezelf. And that’s a good place to be. Met of zonder toekomstbeeld. 😉