Het is een beetje gekke week. Zoë is niet echt fit en dat resulteerde erin dat ik haar maandagochtend weer kon ophalen van school. Dinsdag ging ze wel weer, woensdag niet, wel naar zwemles, maar ook daar haalde ik haar halverwege weer op en donderdag wilde ze heel graag en dat lukte – wederom half… :S Er sluimert iets wat niet heel obvious is, maar zeker wel aanwezig.

Na weer een vrij beroerde nacht ergens deze week, lag ze ’s ochtends nog te slapen en heb ik dat zo gelaten. Geen school leek me prima, want op deze manier is het ook niet fijn. Toen ze vlak voor schooltijd wakker werd, zei ze: ‘Maar ik moet toch gewoon naar school?’. Ik antwoorde: ‘Nee schatje, school is al bijna begonnen, vandaag blijf je even thuis.’ Haar handen gingen in de lucht en ze begon een ‘Jeej,’ die ze ook weer snel inslikte, omdat ze aanvoelde dat ze daar misschien niet zo blij om mocht zijn. (Alleen dat ook al, wat prenten we toch allemaal in bij die kids?!)

Ik snap het wel.

Als je niet fit bent en wél blijft doorrennen is de call van iemand anders om te stoppen heel fijn. Want is dat niet wat er aan de hand is? Dat ze gewoon rust en ontspanning nodig heeft? Dat die hoofdpijn en buikpijn en oorpijn misschien niet zo ernstig zijn dat ze niks meer kan, maar dat ze er wel zijn en dat vet irritant is. Haar lijf geeft haarfijn aan wat er nodig is: afremmen. In mijn woord: verlangzamen. Ik denk dat de kids van nu dat veel beter aanvoelen dan wij ouders. Wij hebben aangeleerd dat het oké is om door te gaan, ook als je lijf piept, kraakt of breekt. Soms gaan we zelfs zó lang en ver door, dat we wel moeten stoppen. Te laat. Welk voorbeeld geven we daarmee?

Dus voor een buitenstaander lijkt het misschien alsof er niks aan de hand is, omdat ze zo lekker speelt. En daarmee is de gangbare gedachte die erachteraan komt: ‘Dan kan ze toch ook gewoon naar school, de BSO en/of zwemles?’ Ik snap het. Mijn gedachten gingen daar deze week soms ook in mee.

Maar stel nou dat… 

Stel nou, dat het andersom is: dat ze zo lekker kan spelen, OMDAT de druk er even af is. Dat dat precies is wat ze nodig heeft. Een weekje lamballen en lanterfanten.

Het leven gaat zo snel. Haar ontwikkeling gaat mega. (We twijfelen of ze volgende week 6 of 16 wordt. :P) Misschien kan ze zichzelf even niet bijbenen en is dit de manier om daarmee om te gaan. Wie zijn wij dan om te zeggen: ‘Nee, je gaat naar school, zo ziek ben je helemaal niet!’. Geeft ze hier niet perfect haar grenzen aan: ik moet even rustig aan doen, het is teveel. Het enige dat wij kunnen en hoeven (en zouden moeten!) doen: luisteren en kijken. Voorbij de oppervlakte. Verder kijken dan je neus lang is. Los van de gangbare mening of gedachtengang van anderen. Voorbij dat wat ze laat zien. Wat zit erachter? Wat bedoelt ze eígenlijk, wat ze hier niet zegt? Wat heeft ze nodig en kunnen we haar dat geven?

En ja, deze week gaf ik haar, uiteindelijk, die ruimte. Die rust die ze zo hard nodig had. En toen durfde ze die pas echt te pakken, zie foto hieronder.

Deze post van Steven Gielis was zo’n mooie reminder met een perfecte timing.

“Als we goed luisteren naar de kleine dingen als ze klein zijn, zullen ze ons de grote dingen ook vertellen als ze groot zijn. Voor hen waren de dingen altijd al groot.” 

Dat dus. Laten we die kleine grote mensen soms iets serieuzer nemen. We kunnen nog veel van ze leren.