Oh my, wát een dag was dit. Laat ik wel even de rust bewaren en gewoon beginnen bij het begin.

We hebben goed geslapen. (Hoewel, dat hoofdkussen waar ik op lag… Dat kan eigenlijk echt niet. Maar goed…) Nien had de Nightwatch weer om en die is niet afgegaan, wat goed nieuws is, want ze heeft geen aanvallen gehad! Ze werd om 5u45-ish even wakker en ik heb haar nog even gerust gesteld waardoor ze toch nog een uurtje heeft geslapen. Of beter gezegd: ik heb nog even een uurtje geslapen. 😉 Daarna was het wat haar betreft wel echt klaar. Ik nam haar nog even bij me in mijn krappe opklapbedje en dat resulteerde in een draai (val?!) het bed af… Oké, oké, we gaan er wel uit.

Nien aankleden, ik tandenpoetsen en daarna is de eerste en beste stap: appel. Als Nien wakker wordt is het namelijk etenstijd, hoe laat of vroeg het ook is. Die appel zorgt ervoor dat we het een beetje kunnen rekken. Uiteindelijk kwam rond half acht de verpleging Nien al halen voor het ontbijt, omdat vandaag ook de dag van het bloedprikken is. Om 8u15 worden we daar verwacht. Dit doen ze om te kijken welke ‘spiegel’ de medicatie heeft: hoeveel medicatie er standaard in haar systeem aanwezig is.

Ik kan je vertellen, dat bloedprikken was een voorproefje van de EEG denk ik. :S Allemamaggies. We waren met z’n vieren: Nien zat bij mij op schoot, er was 1 mevrouw die ging prikken en Tessa, de verpleegkundige van de afdeling was ook mee. Ik hield haar ene arm en benen in bedwang, Tessa de arm waarin geprikt moest worden en de mevrouw probeerde zo snel mogelijk 4 (!) buisjes met bloed te vullen. Nina was het er niet mee eens. Uiteindelijk gaf ze zich er een klein beetje aan over. Wel pas bij het laatste buisje – natuurlijk. Maarrr: het is gelukt! Ik ben daarna even lekker met haar naar buiten gegaan. Het bos is altijd een goed idee!

Are you ready for it?! Here it comes…

Terwijl ik ophang van een telefoontje zie ik een appje van Stijn: ‘Uhhhh, lief…’ met een foto. Een rechthoekig wit ding met slechts een paar letters en al dan niet streepjes. Enig idee waar ik het over heb? Hij had een zelftest gedaan, omdat hij een klein snotje heeft en… twee streepjes. KAK! Nee. Nee. Nee. Nee. Neeeeeeeee!!!! Het voelde alsof de bodem onder mijn voeten vandaan werd geslagen. Er was één ding, slechts 1 ding, dat we er nu niet bij konden hebben. And it just happened like that.

Natuurlijk meteen met elkaar gebeld. Tja, wat kunnen we anders dan eerlijk zijn en open kaart spelen? Dat, eerlijkheid en openheid, zijn belangrijke kernwaarden voor ons, krachtwoorden, daar waar we voor staan en naar leven. Dus ook nu, ook als dit gedoe gaat zijn voor de opname. En dus ging ik, met lood in mijn schoenen en tranen in mijn ogen, terug naar de afdeling. Natuurlijk moest er overlegd worden en zaten Nien en ik ondertussen op onze kamer. Ik heb daar eerst heel hard gehuild. Je kunt het maar beter voelen en eruit gooien, is mijn visie. Zodat je daarna, hopelijk iets opgelucht, je mouwen op kunt stropen om te doen wat er gedaan moet worden. In mijn geval: spullen pakken. 😉

What to do?

Ook de verpleging was ontdaan, maar we moesten toch echt in isolatie. Alleen dat woord al. Geïsoleerd. Los van de rest. Die verbroken verbinding… Ik vind daar wat van. Maar daar zal ik misschien een andere keer over uitweiden, nu is niet het moment.

Na heel wat heen en weer gebel, zowel met Stijn als intern bij SEIN, waren er een soort van twee opties: óf we blijven, maar dan dus echt geïsoleerd. Samen op de kamer, niemand erbij, als ze er toch bij moeten, moet dat in pakken en alles in een grote boog om ons heen. Iets wat ik per se wil vermijden! In basis en daar helemáál. Het is de bedoeling dat Nina zich daar veilig en welkom voelt, dat het zoveel mogelijk leuk is. Dat komt naar mijn idee namelijk alles ten goede. Dat gaat niet als we alleen maar op de kamer mogen zijn. Er zitten daar logischerwijs geen sloten op de deur, dus Nien wilde er steeds uit. Wat ze de afgelopen dagen prima mocht, mag opeens niet meer. Man, wat een gedoe.

Terug naar huis is niet handig, want zonder klachten mogen we pas 5 dagen nadat Stijn 24 uur klachtenvrij is, testen. Als Nien en ik samen in een bubbel blijven, mag dat vijf dagen na het laatste contact – gister, wat betekent dinsdag testen. Grotere kans dat we dan weer eerder terug kunnen. Voor we hierachter waren, was ik gevoelsmatig 16 telefoontjes en 1001 scenario’s in mijn hoofd verder. Dus de tweede optie is: samen met Nien naar ‘het huisje in het bos’. Daar kunnen we in ieder geval bewegen. En zo gebeurde het.

Hulptroepen (aka. mijn lieve ouders) kwamen – as always <3 – to the rescue. Ze hebben de auto, waar Stijn al extra kleding en wat boodschappen in gezet had, bij ons thuis opgehaald en naar mij gebracht. En zo reed ik met Nien via de ‘testen zonder afspraak’ (onverrichterzake, want blijkbaar afgeschaft wegens drukte ;)) naar de Veluwe. Uiteindelijk testen wij ons dus morgen. Feest 😛

OMG, wát een dag.

Never a dull moment. Deze dag was eigenlijk niet te doen. En toch deden we het. Dat bevestigt dat iedereen, ik dus ook, toch altijd sterker is dan hij/zij denkt. Ik ben fakkin’ trots op ons. We hebben deze dag gedaan. Op naar morgen… Een nieuwe dag, met nieuwe kansen. Let’s gooooo!