Dit is een lekker dubbelzinnige zin, die je misschien een paar keer moet lezen voordat je doorhebt wat er staat. Want je kijkt toch altijd naar wat je ziet? De vraag is vooral: 

Zie je ook (altijd) waar je naar kijkt?

Graag gebruik ik een voorbeeld om dit te verduidelijken: het kind in de supermarkt. Boos. Schreeuwend. Misschien zelfs dweilend over de vloer. Geen ideale situatie om in te zitten als ouder. Toch gebeurt het, zo simpel is het ook. Hoe je met deze situatie omgaat, maakt een mega verschil.

Ga je erin mee, verhef je je stem en zeg je dingen als: ‘Jij gaat NU luisteren! Ik wil dat je stopt! Niet doen! Hou daarmee op!’ Meestal komt dit de vibe niet ten goede.

Stel, puur hypothetisch…

Dat je rustig kunt blijven, even uitzoomt (of eigenlijk juist INzoomt!) en kijkt naar wat er gebeurt. Wat zie je dan? Een overprikkeld kind dat juist zijn/haar grens heel duidelijk aangeeft? Of misschien een kind dat veel wilskracht laat zien en dat komt er in een overtreffende trap uit? Je zou ook kunnen zien dat het volhardend is of doelgericht. Allemaal krachten en kwaliteiten, alleen komt het er ‘ietwat ongenuanceerd’ (ahum, lees: lomp  ) uit.

Wanneer je op deze manier naar de situatie kunt kijken en – nu komt het – vanuit dat perspectief ook die woorden kunt gebruiken, dan twist je de hele situatie. Enkel en alleen omdat jij ziet wat er eigenlijk aan de hand is.

• Ik zie dat het teveel is en je overprikkeld bent. Zullen we naar huis gaan, dan ga ik later wel even boodschappen doen.
• Ik zie dat je […] heel graag wilt hebben. Deze keer nemen we dat niet mee, want we hebben al […]. Volgende keer mag jij weer kiezen.

Kids leren met hun emoties omgaan door ons.

Wanneer je de onderliggende kwaliteit benoemt, voelt een kind zich gezien, gehoord en erkend, óók met zijn of haar emoties. Dat die heftig kunnen zijn, damn JA! Het is ook nog maar een kind. Ze zijn nog aan het leren om met al die (heftige) gevoelens om te gaan. Wij volwassenen hebben ze hierin te begeleiden, hen te leren dat het oké is om van alles te voelen. En vooral: om dat ook te uiten. (Liefst wel een beetje subtiel, want daar kunnen wij dan weer beter mee dealen.  )

Hoe dan ook, de eerste stap is om écht te kijken en te zien, voorbij het gedrag. Benoem de emoties en kwaliteiten die je ziet, want op die manier erken je ze en voelt je kind zich gezien. Ze weet (leert!) dat die emoties er mogen zijn. In welke vorm dan ook.

Final tip (of eigenlijk een BASIS tip): Emoties en gevoelens erken je NIET door dingen te zeggen als: Nu is het wel genoeg. Zo erg is het niet. Stop er nu maar mee. Al dit soort zinnetjes laten vooral zien dat jij geen zin, tijd en/of aandacht hebt om dit op een voedende en bekrachtigende manier op te lossen. (#sorrynotsorry) Dus… haal even diep adem, zie het doel voor ogen en ga ervoor. Vanuit rust, met aandacht. As long as it takes.