Oké, weet je nog waar het verhaal gestopt was vorige keer? Ik moest het zelf even terug lezen, want jeetje, het voelt alsof dit avontuur al heel lang duurt. Het bleek pas ruim een week. 😉
Het laatste nieuws was dat ik vrijdag met Nien vanuit SEIN naar de Veluwe ging om daar vooral even ‘op onszelf’ 😉 te zitten. Wat een heerlijke plek blijft dit toch, ook (juist!) voor zo’n situatie. In het bos komen we niemand tegen dus we kunnen vooral ook lekker naar buiten. Ja, ik geloof dus dat wandelen en frisse lucht, zeker frisse boslucht, wonderen doen voor je gezondheid! En ik heb er dus geen boodschap aan of dat wel of niet ‘mag’. Boefje, hè? 😛
Elk voordeel heb z’n nadeel.
Het is zo fijn dat Nina al een kleine week weer meer zichzelf is: ze is actiever, brabbelt weer, zoekt contact en gaat op onderzoek uit. Alleen dit laatste is in zo’n test-situatie niet zo ideaal. Ik had geen wandelwagen mee, omdat ik dacht: ‘Doe ’k effe.’ Nou, de hele tent wist dat wij er waren! Nien was het er namelijk niet mee eens dat ze bij me moest blijven. Zij wilde naar anderen toe, contact zoeken. In basis heel goed, alleen hier écht niet de bedoeling. Gedoe dus.
Al met al ging ook het testen niet helemaal vanzelf en kwam er extra hulp aanlopen: ‘Volgens mij lukt het niet helemaal…’ Ik: ‘Nou, we zijn pas net begonnen, maar overall heeft ze er niet zoveel zin in, nee.’ Uiteindelijk waren ze echt wel lief en geduldig en na een kleine worsteling lukte het. Ik moest daarna zelf natuurlijk ook nog, terwijl Nien met haar nieuwe, rode badeend op de grond zat. Daarna mocht ze eindelijk lopen, naar buiten. Yes, kapje af en frisse lucht! Ik had het er nogal warm van gekregen. Tot in de auto sputterde Nien nog wat tegen. Gelukkig vond ze haar duim en heeft ze op de terugweg toch wel vijf minuten geslapen.
Ondertussen begon ik wel wat ‘dingetjes’ te voelen: spierpijn, dof hoofd, ik had het warm (of toch koud?) en ik voelde mijn longen een beetje. Maar ja… neemt mijn mind nu een loopje met me en dénk ik dat ik dit voel, of voel ik dit echt? Dat blijft altijd een interessante vraag. Ik negeerde het allemaal maar zoveel mogelijk en was met Nien. Ik kookte, we aten, ze ging lekker slapen, ik keek samen met Stijn op afstand een Molletje. En daarna naar bed.
Het avontuur De soap gaat verder…
Natuurlijk checkte ik tussendoor steeds of er al uitslagen waren, maar dat was nog niet. Zal je zien, precies als je net in bed bent gestapt. 😉 Stijn stuurde die van Nina, dus ik checkte die van mij. OH MY, HOE DAN?!?! Nien is negatief, ik positief. Hoe kan dit? Dit scenario was bij ons allebei niet in ons opgekomen. Nina negatief. Nina die over ons heen kruipt, natte kusjes geeft, haar vingers in je mond stopt, bij je wilt zitten, kortom: Nien is altijd dichtbij. En zij is dus níet positief. Superknap!
Maar… Oké… wat houdt dít dan nu weer in?! Hoe dealen we met deze onverwachte info en wat is het beste om te doen? Ik kan er eigenlijk niet over nadenken, ik ben moe en voel me echt niet lekker. Eerst maar een nacht slapen, was onze conclusie dan ook. Nu gaan we toch niks meer doen. Morgen is een nieuwe dag.
What to do?!
Al met al waren Stijn en ik de volgende dag tot dezelfde conclusie gekomen (great teamwork!): misschien is het het beste om te wisselen. Zoë bij mij, zij is toch ook positief, Nina bij Stijn, want zijn snotneus is al bijna weg. Hopelijk kunnen we op die manier Nina in de luwte houden en ervoor zorgen dat ze later deze week nog steeds negatief test en sneller naar SEIN kan. Aan de andere kant is natuurlijk ook door ons hoofd geschoten: we gaan gewoon lekker met z’n allen bij elkaar zitten en iedereen zoekt het maar even lekker uit. We zitten voor ¾ in hetzelfde schuitje, let’s get it over with. Maar ja… we willen Nien natuurlijk ook weer zo snel mogelijk bij SEIN hebben. Dus werd er gewisseld. Er werd (weer!) een auto geregeld en boodschappen gedaan. Ga maar eens aan iemand anders boodschappen voor een kleine week doorgeven… Lastig hoor!
Anyway, gelukt en Stijn kwam met Zoë hier naartoe. Na een korte stop, een knuffel, uitladen, inladen, een kus en nog een knuffel, was hij met Nien weer weg. Opgesplitst. Nog steeds. Maar dan anders. Wat een gekke wereld. Wat een gekke dag. Waar zijn we eigenlijk mee bezig?! Een vraag waar ik maar niet te lang bij stil wil blijven staan. Hoewel… Voor onszelf doen we dit nu vooral voor Nien. En dat is goed. Daar zijn we helemaal oké mee. Onder het motto: laten we het op zijn minst proberen. Dit is wat we kunnen doen, let’s give it a try! Doen we er goed aan?! Geen idee, dat weten we pas over een paar dagen. Misschien. Aan de intentie zal het niet liggen, de rest zal zich uitwijzen.
PS. Hoe gaat het nu met:
Stijn: vrijwel klachten (= snot) vrij
Zoë: heeft eigenlijk alleen last van de jeuk van de waterpokken (‘Coronapokken’ zoals ze het zelf noemt ;)), dan van iets anders.
Nina: zit weer meer in haar eigen wereldje. Waar dat door komt is de grote vraag. Is het gewoon een ’terugval’, want dit had ze hiervoor al weken of zelfs maanden, of heeft ze toch iets onder de leden? Time will tell.
Ik heb mezelf wel echt flink ‘belabberd’ gevoeld: warm en koud, spierpijn, dof hoofd en supermoe. Lang leve (nacht)rust, boslucht, paracetamol, healing music, verse soep, groenten en vitamines.
Al met al: #stillgoingstrong