Het gebeurt niet vaak, maar soms… heel soms, vind ik het leven even zwaar. Wil ik m’n hoofd even níet omhoog houden, maar gewoon even laten hangen. En huilen. Veel huilen… Liefst all by myself. Want anderen er mee lastig vallen, is nog wel een dingetje.

the way you look

Van nature ben ik een echte optimist. Vanuit vertrouwen en met een positieve blik kijk ik de wereld in. Als het even ‘tegenzit’ (whatever that may be), zie ik er toch iets moois of waardevols in. Daarmee maak ik het niet per se ‘leuk’, maar wel een stuk aangenamer. Op de lange termijn. Vooral voor mezelf. Daarmee ook voor mijn omgeving. Ik heb niks met zielig gedoe en een slachtofferrol. Omdat ik vind dat niemand daar iets mee opschiet. Jezelf zielig vinden… slachtoffer zijn in een situatie… dingen die jou aangedaan worden… het haalt je alleen maar naar beneden. Het legt de verantwoordelijkheid buiten jezelf. Je humeur, je energie, alles zakt naar onder nul. En jij kunt er helemaal niets aan doen. Dat is niet hoe ik het zie.

heavy shit

Dit alles neemt natuurlijk niet weg, dat er soms gewoon heavy shit op je bordje ligt. Dat het allemaal geen rozengeur en maneschijn is. De kunst is om dat oké te vinden. Dat gevoel er te laten zijn. Er de tijd voor te nemen. Om over na te denken… te zuchten… te huilen als dat nodig is… Vaak zijn het situaties die verwerkt moeten worden. Op het moment zelf sta je steady en doe je wat er gedaan moet worden. Noem het overleven. Naderhand komt dan die mokerslag: het besef wat er eigenlijk allemaal gebeurd is. Dan is het de kunst om het aan te gaan. Eerst zelf, maar ook om je omgeving er in mee te nemen. Je niet af te sluiten, maar aan te geven dat het even niet zo lekker gaat. Er zijn echt mensen om je heen die je willen helpen. Die dan vragen stellen: ‘waar heb je behoefte aan?’, ‘wat kan ik voor je doen?’, ‘hoe kunnen we het lichter voor je maken?’. Soms is het stellen van zo’n vraag al genoeg. Zodat je het gevoel hebt er niet alleen voor te staan. Dat er tijd is om er over te praten… of gewoon om even uit te huilen… Dat er ruimte is en het niet afgedaan wordt met “joh, nog maar even, dan is ‘ie weer thuis” of “ach, het komt allemaal wel goed!” Nee, je wordt gezien… de shit wordt gezien… ze begrijpen dat het even lastig is (of niet!) en willen helpen…

not the easy road

Het is misschien niet de makkelijke weg. Aangeven dat je het zwaar vindt, moeilijk hebt. Het maakt je kwetsbaar. Misschien ben je zelfs bang voor de oordelen van anderen. Maar is het niet eens tijd dat we eerlijker zijn? Dat we stoppen met mooie praatjes ophouden als het even níet zo lekker gaat. Stoppen met onze social media vullen met luchtige dingen, alleen maar om je achter te verschuilen. Back to basic. Eerlijk. Open. Puur. Juist dáár zit de kracht in. Ook (juist?) als het even ‘tegenzit’.