En toen werd het opeens stil in huis. De meisjes zijn even weg. Heel eerlijk? Het was nodig. Ik ren maar door en door. Dat gaat lang goed. Kan ik lang volhouden. Tot er opeens aan een rem getrokken wordt. Mijn lijf hapert en laat weten: nu is het genoeg. Even niet meer. Pauze. NU!

Elke keer als ik op zo’n moment kom, denk ik: ‘F*ck, het is me weer niet gelukt op tijd te luisteren naar de kleinere signalen.’ #nevernotlearning

Het gaat namelijk allemaal om die welbekende balans. Hoewel, balans is een eindresultaat en ik denk dat dat niet bestaat. Het leven is altijd in beweging, dus balans is een onbereikbaar doel. Evenwicht is al beter, dat beschrijft een proces. Soms slaat ‘ie de ene kant op, soms de andere, soms blijft het even in het midden hangen – top! Nog steeds kraakt dat een beetje wat mij betreft. Ik snap het allemaal wel en het zijn goeie concepten, maar wel precies dat: concepten. De laatste dagen kom ik het woord harmonie tegen en toen viel het kwartje: dát vat het voor mij nog veel mooier samen. In harmonie, met de omgeving, met mezelf, met werk, met alles in mijn leven. Samen. Met elkaar. Door elkaar. Daar gaat harmonie wat mij betreft over.

Het was allemaal even off-track.

Of off-tune om in de harmonie beeldspraak te blijven. 😉 Ik weet namelijk dondersgoed dat ik iemand ben van: “en doorrrrr”. Ik heb in basis veel energie, ben een echte doener, een Generator in Human Design – mocht dat je wat zeggen (zo niet, zoek het op, mega-interessant!). Door hier vaker over te lezen, vallen er steeds meer puzzelstukjes op hun plek.

Ook deze, want in mijn HD staat ook ‘de Kluizenaar’. Ik heb het nodig om op mezelf te zijn. Echt op mezelf. Om op te laden. Dus de avonden dat mijn lief aan het werk is en de meisjes op bed liggen, dat is het niet. Dat is (bonus-)werktijd. 😉 Nee, echt tijd en ruimte voor MIJ. Alles op mijn eigen ritme kunnen doen, liefst in de natuur en wat langer dan een paar uur. Daarom vind ik een paar dagen Veluwe met mezelf zooooo fijn. Het spookte de laatste tijd wel door mijn hoofd, maar het kwam er niet van door allemaal goede redenen. Alleen gaat dat dus wel ten koste van mij.

En hier zit ik dan. Met mijn brakke lijf.

Bedankt voor deze reminder Universe! 

Gister kwamen mijn ouders heel lief de meisjes halen, zodat ik kon uitzieken, bijkomen, opladen. Ik heb de hele middag in de hangmat gelegen. Een van mijn lievelings. Ook een van de dingen waar vaak geen rust voor is. En heel eerlijk, ik ook geen tijd voor maak. Al is hangmatten zonder meisjes toch echt anders dan met spelende kids om je heen. 😉

Anyway. Ik kon een dag, nacht en ochtend mijn eigen ritme volgen. Met eten. Met slapen. Met doen wat ik wilde. Dat is dus goud voor mij. De harmonie komt weer terug. Ik voel dat ik weer kan gáán. Opgeladen en wel. En laat ik dan wel – note to self – als die diesel langzaamaan beginnen. Om vervolgens wel weer effe lekker door te denderen. Kan ik niets aan doen, it’s my natural state, you know. 😉

PS. Ook interessant om te ontdekken dat ik juist op zulke momenten dus inspiratie (of is het rust?!) heb om te schrijven. More of that please! Ik weet wat ervoor nodig is. Nu nog effe inplannen. 😉