De dagen vliegen om. Elke keer is er wel weer een situatie om in mee te bewegen. Is het niet bij Nien, dan is het wel bij Zoë. Leuk joh! 😉

Anyway. We gaan goed. Het is ondertussen dag drie en Nien doet gewoon haar ding. Alsof ze er al weken is. Fijn, en: zoals we haar kennen. Zal het minderen van medicatie dan toch nu al effect hebben? Misschien komen we daarachter wanneer ze bloedprikken om de spiegel te bepalen. Misschien ook niet. 😉

Vanmorgen was ik even met Zoë naar Stijn en Nina gegaan, zodat ook zij kon zien waar Nina nou is, want natuurlijk houdt het ook haar bezig. Vooraf vond Zoë dat zelfs een beetje spannend, maar eenmaal daar speelde ze met alles wat ze tegenkwam. Samen met Stijn is ze even een rondje over het terrein gelopen, heeft ze in de tuin geschommeld en daarna ging ze mee naar de woonkamer, waar we een gesprek hadden met een speltherapeute. Het speelgoedkeukentje werd meteen ingewijd en wij kregen de lekkerste dingen voorgeschoteld. (Echt, als zij later niets met koken gaat doen dan weet ik het niet meer…) Nina deed lekker mee en stopte alles in haar mond. Ik denk dat ze aan het voorproeven was. 😛

De speltherapeute wilde met ons meedenken in het ‘hoe-vliegen-we-het-plakken-van-de-elektroden-aan?’ gedeelte van de EEG. Dat is namelijk de H.E.L. (in case you missed my vorige blog). We mogen niet aan haar hoofd zitten, laat staan haren kammen of wassen. Doen we wel (eens), maar dat is echt niet leuk. Dus die elektroden plakken, waarbij ze eerst moeten meten en tekenen, dan scrubben, lijmen, zo’n ding erop zetten en dan nog blazen om de lijm te laten drogen, is niet per se iets waar Nien in meewerkt. Dus wat kunnen we doen?

Het is de kunst om nu al meer haar hoofd aan te raken in een soort van spelvorm. Kietelen en dan ook haar hoofd. Pief-paf-poef en ook op haar hoofd. Letterlijk over haar bolletje aaien. Wel wat stevig, want als je het zachtjes doet kan het juist weer te veel kietelen en wordt dát weer een ding. (Je hebt ook overal rekening mee te houden. :P) De hoop is dat ze positieve(re) associaties krijgt. Meer kunnen we eigenlijk nu niet doen.

Er zit gewoon een dik vet trauma op. En dat snap ik. Als je 6 weken bent, kun je niet anders dan alles ondergaan, maar ondertussen bijna 4 jaar en een stuk of 7 EEG’s verder is dat andere koek. We gaan het zien. Zoals ook gezegd in de vorige editie van Nina’s Story, wij brengen een bak liefde, geduld en compassie mee. En de mantra is/wordt/zal zijn: het is voor het goede doel. Het is voor het goede doel. Het is voor het goede doel. Uiteindelijk komen we dan met elkaar door die ontzettende k*t momenten. Laten we daar maar op vertrouwen.

Over vertrouwen gesproken…

Ik kreeg zo’n mooie persoonlijke reactie op mijn instagram account. Van een moeder wiens zoontje op de wachtlijst staat om bij SEIN opgenomen te worden. Zij schreef: “Ik sta er helaas niet zo ‘positief’ in en ik hoop wat kracht te kunnen halen uit de ervaringen die je deelt.” En dat, lieve dames en heren, is dus precíes waarom het verhaal gedeeld moet worden. Niet om te laten zien ‘Kijk eens hoe goed wij het doen!’ – helemaal niet! Wel: ‘Wij doen het zo, misschien heb je er iets aan!’

To SURRENDER is a gift.

Dit berichtje deed mij ook inzien: overgave is zó belangrijk! Ik (oké, ‘wij’) kunnen dat best heel goed. Natuurlijk is dat niet altijd makkelijk of eenvoudig, ik denk wel dat het de sleutel is. Het brengt je terug naar NU. Niet naar alles wat er wel of niet gaat zijn. Niet terug naar dat wat was. Nee, nú. Dit is wat we nú gaan doen. We weten niet hoe het gaat lopen en we VERTROUWEN dat het ‘goed’ gaat zijn.

We zijn op de juiste plek met de juiste mensen. Zij zijn lief en doen wat ze kunnen. In het belang van Nien. Zoveel mogelijk op de korte termijn, maar dit doen we juist ook voor de lange termijn.

Wij zijn bij haar, voor haar vertrouwd. En zij heeft ons vertrouwen dat ze dit aankan. Dat ze hier doorheen gaat. Stijn en ik hebben met elkaar afgesproken om er zoveel mogelijk een ‘avontuur’ van te maken. Het leuk te maken. Lol te hebben. Plezier te maken. Vanuit JOY.

Het is een andere aanvliegroute en die is misschien niet voor iedereen.

Al kan ik hem wel van harte aanbevelen! Het maakt het namelijk lichter. Minder zwaar én minder donker. Het zit ‘m in de combinatie van overgave en vertrouwen, met een dikke laag joy. Hiermee geven wij onszelf, en daarmee Nien ook, een heel groot cadeau: niet een ‘opname’, maar een periode waarin wij en alle artsen en verpleegkundigen er voor haar zijn. We een nieuw plan maken voor de toekomst. Onze toekomst. Haar toekomst.